Eerste twee weken stage

Hola! Blog numero 3 is klaar, ze worden elke keer langer lijkt wel, genoeg te lezen dus .. !

Vrijdag 3 maart had ik alweer mijn laatste Spaanse les. Het examen van de dag ervoor heb ik gehaald met een 8.3 ! Maar volgens mij had ze best laks nagekeken. Nadat wij ons certificaat hadden gekregen gingen wij met prive vervoer naar San Juan del Sur !
Na een rit van ongeveer 2.5 uur kwamen wij aan. Een heel andere stad dan Granada, het ligt aan zee en de sfeer is er heel relaxt. In Granada is er zoveel drukte, the city that never sleeps.
Die avond gingen wij uit eten bij een restaurantje aan zee, het waren Westerse prijzen maar met de zonsondergang als uitzicht, was het het zeker waard. Dat weekend zijn we wezen stappen bij een kroegje met Westerse muziek en mensen, ook wel een keer leuk om niet helemaal in de Nica sfeer te zijn.

Die zaterdag gingen wij naar een soort beachparty, met 18 personen in een jeep reden we naar het strand. Prachtig daar! En gaaf om een keer in de laadbak te zitten, heel normaal hier in Nicaragua, maar in Nederland moeten we dat echt niet doen. Toen we aankwamen bleek dat we een soort prive strand hadden, er was bijna niemand. Geprobeerd te surfen, wat niet echt lukte, want ik heb 3 jaar terug 1 les gehad, maar wat was het fijn om op zo'n surfbord te liggen bij de ondergaande zon. Vis gegeten van het kampvuur, muziek geluisterd en naar de sterren gekeken, wat een heerlijke dag!
Die zondag gingen we naar een uitzicht punt op de berg, wat toch best zwaar was in de hitte. De zomer komt er aan hier, dus het wordt steeds warmer. Gemiddeld is het hier 34/35 graden overdag.
Maar het uitzicht was prachtig!!

Die maandag begon onze stage, we kregen een rondleiding van de directrice door het ziekenhuis.Maar ik merk toch dat ik nog best wel moeite met het Spaans heb, ze praten zo ontzettend snel hier !
Die dag kregen wij onze afdelingen te horen, ik ga op neonatologie (pasgeboren baby's) werken en Monica bij labor y parto (bevallingen). Het is een klein publiek ziekenhuis. Er zijn hier veel minder afdelingen dan in een Nederlands ziekenhuis. Er lopen zelfs straathonden en -katten. Maar toch vallen de afdelingen mij mee. Je ziet dat er veel minder hygiene is en dat ze niet alle middelen hebben die wij hebben, maar ik had het erger verwacht.
Die dinsdag zou onze allereerste stagedag zijn, helaas werd ik die dag ziek, ik had gehoopt dat het de zenuwen waren, maar ik voelde mij de hele dag ellendig. Monica was ook ziek, dus samen lagen we ziek op bed. Woensdag ging het gelukkig wat beter en die avond had ik mijn eetlust weer terug.

Donderdag dus toch maar proberen naar stage te gaan! Monica was nog ziek, dus ik moest alleen met de bus. Best spannend! Alles is nieuw en zelfs de busrit hier is een heel avontuur. Het busstation is een soort binnenplaats, de rij van mensen in super lang en het is een soort open cirkel, waar de bus achterwaarts in parkeert. De bus wordt volgepropt, net zo vol dat je eigenlijk over alle benen heen struikelt, maar je kan niet vallen want je wordt omringd door mensen. De overvolle treinen van de NS zijn hier niks bij.
Onderweg kom je veel tegen, krottenwijkjes, zwerfhonden, -paarden en -katten. Veel verkeer, mensen, chaos, maar het heeft wel iets! Het begint allemaal al zo normaal te worden, toen ik hier aankwam wilde ik van alles een foto maken, het is zo verschillend dan Nederland!

Maar alles ging goed, ik stapte de juiste bus in, had een zitplek en ging bij de juiste 'halte' eruit. Ik voelde me toen nog wel misselijk, maar het waren vast de zenuwen. In het ziekenhuis naar de directrice. Ik mocht die dag nog niet op mijn afdeling werken, omdat ik ziek was geweest. Samen met haar liepen we door het ziekenhuis, van afdeling naar afdeling, van impuls naar impuls, van hitte naar hitte...
Het zweet brak me uit. Gelukkig kregen we op een gegeven moment een presentatie. Op een gegeven moment ging het echt niet meer, dus ik moest even gaan zitten. Samen met een verpleegkundige liepen we naar het kantoor van de directrice. Ik voelde dat ik flauw ging vallen dus ik ging op tijd op een stoel zitten, op dat moment viel ik inderdaad een soort van flauw! Heb ik weer... het heeft wel 10 min. geduurd, zwart voor mijn ogen, lijkbleek, overal zweten
Kennelijk zag ik er heel slecht uit, want de verpleegkundige riep een dokter bij haar. Mijn bloeddruk werd gemeten, maar ik kreeg het niet helemaal mee. Het enige wat ik hoorde was 'emergencia, emergencia!' Voor ik het wist zat ik in de rolstoel en liepen er 3 dokters met mij mee, help !! Als blonde zuster in mijn witte zusterpak in de rolstoel, werd ik erg bekeken, toch een beetje genant dat ik daar zat.
Op de afdeling kreeg ik te horen dat mijn bloeddruk 86/55 was, veel te laag ! Ik had daar een gesprek over hoe ik mij voelde. Omdat ik ziek was geweest, wilden zij mij aan het infuus leggen ivm uitdroging, maar dat zag ik niet helemaal zitten! Gelukkig stemden zij daar mee in, ik kreeg wat medicijnen mee en mocht naar huis, wat een belevenis !!

Thuis ging het alweer een stuk beter, die vrijdag hoefden we niet te werken, we moesten goed uitrusten. Zaterdag hebben wij toch maar onze ontlasting laten checken en het bleek dat wij een parasiet hebben opgelopen. 10 dagen aan de antibiotica om de parasiet te doden. Die avond hadden we een bbq met de groep, iedereen had wat eten gemaakt voor bij de bbq, erg gezellig en lekker !
Omdat ik de hele week ziek was, had ik best heimwee die dagen.

Afgelopen maandag begon onze stage! De directrice liep met ons mee, maar eenmaal op de afdeling werd er niet meer naar mij omgekeken! Heel gek, het is nu inmiddels vrijdag, dus ik weet nu dat ik gewoon overal mijn neus in moet steken en overal bij moet gaan staan, want de begeleiding hier is heel anders dan in Nederland. Eigenlijk viel de eerste dag best tegen, ik had niet verwacht dat ik zoveel initiatief moest tonen en dat ik mij zo nutteloos kon voelen. De tweede en derde dag ging het al beter, aangezien ik steeds meer doorkrijg hoe ik mij op moet stellen. Maar toch is de eerste week heel anders verlopen dan ik had gehoopt en verwacht. Maar ik heb op de tweede dag wel een sonde in mogen brengen, spannend bij zo'n pasgeboren baby!
De eerste week is voor het observeren zei mijn gebeleidster, zodat ik volgende week aan het werk mag. Hopelijk heb ik dan iets meer te doen. Ik merk alleen wel dat ik nog best moeite heb met de taal. De collega's proberen een gesprek aan te gaan, maar houden er weinig rekening mee dat ze langzaam moeten praten.
Op de afdeling zijn 2 zaaltjes, 1 voor baby's in levensgevaar, de ander voor de baby's die binnenkort naar huis mogen. Het was voor het eerst dat ik een premature (te vroeg geboren) baby zag, dat was in eerste instantie best naar om te zien, zo kwetsbaar !
De apparatuur op de afdeling is best luxe, net zoals in een Nederlands ziekenhuis eigenlijk. Maar aan de hygiene op de afdeling en de afdeling zelf, merk je dat dit nog wel een ontwikkelingsland is.

Ook weer zo'n typisch Nica dingetje; in de huizen en ook het ziekenhuis, hebben ze binnentuinen. In het ziekenhuis was er een jongetje die super nodig moest plassen, de moeder trekt de broek naar beneden, en dat jochie geeft zo de planten water!! Alles kan in Nicaragua.
Gelukkig merk ik in het ziekenhuis niks van de warmte! Gister gingen wij in de 'bibliotheek' aan school werken, daar hadden ze airco, ik ben er verkouden van geworden.

Vandaag gaan we naar Somoto Canyon om te hiken met de groep!

Adios Amigos xxx