Laatste blog in Nicaragua

Hola Amigos!

Dit zal mijn laatste blog in Nicaragua worden, want over 3.5 week ben ik alweer thuis, de tijd is zo ontzettend hard gegaan.
Tussen deze en mijn laatste blog is veel gebeurd. Zo zijn Maurice, mama en Marloes op bezoek geweest! Tot tranen aan toe op het vliegveld, heel gek en toch ook zo normaal om elkaar weer te zien. Toen Maurice er was had ik een flinke keelontsteking, maar wat was het lastig om niks te zeggen. In de tijd dat zij er waren hebben we veel gezien en gedaan, zo zijn Maurice en ik naar Léon gegaan waar we zijn wezen vulcano Boarden. Hetzelfde als wat ik doe in de winter, met de slee van de snelweg af, alleen gaat dit toch nét iets harder en is het 10x zo eng, maar wat was dat gaaf!! Met een houten plank van de Cerro Negro af, die we daarvoor beklommen hadden. Het leek net een tripje naar de maan. Verder hebben wij lekker genoten bij Laguna de Apoyo, peddelboarden, kayakken, smoothies drinken en heel veel bijkletsen.
Daarna zijn we met zijn vieren naar Ometepe gegaan, dat kon nog net voordat Maurice naar huis ging. Dit is een eiland met 2 vulkanen in het Granada meer, moet je na gaan hoe groot dat meer is.. Eerst met een Ferry, die al half uit elkaar viel, naar Ometepe toe. Vanaf daar met de taxi naar ons hostel, ik had een hostel geboekt dichtbij de waterval. Helaas bleek deze droog te staan. De waterval zit ver van alle andere hotspots af, dus het was al een avontuur om überhaupt bij het hostel te komen. Het hostel was een verassing voor iedereen, het was een soort organic farm, een buitendouche met bamboo-hekjes, een compost toilet en in de troep van de eigenaar. Geweldig. Het uitzicht vanaf onze kamer was echt prachtig, je keek zo de jungle in. We sliepen die nachten tussen de vuurvliegjes, muggen, krekels, vogels en aapjes, once in a lifetime chance. In de avonden na drie maanden eindelijk weer kolonisten gedaan, mam en Loes hadden de reiseditie hiervan meegenomen! Op Ometepe zijn we bij ojo de agua geweest, een soort natuurlijk zwembad wat is ontstaan uit bronwater, middenin het bos. We hebben een wandeltocht gedaan rondom een Laguna. Aangezien ons hostel ver weg zit van alle andere hotspots, komt er maar 1 bus langs. En jawel, om 5 uur in de morgen! Mooi vroeg dus, maar zo konden we wel de mooie zonsopkomst zien. Wat een avontuur. Wat was het fijn om hun weer allemaal te zien en wat hebben we genoten samen. Fijn om deze ervaring met mensen van het thuisfront te kunnen delen!

Vlak nadat zij weer weg waren kwam ik wel even in een dipje terecht, toch gek dat zij naar huis gaan zonder mij. Gelukkig is de groep studenten hier zo leuk, dat ik er snel weer bovenop was. Gelukkig had ik iets om naar uit te kijken, want mijn volgende afdeling op stage was Emergencia, spoed eisende hulp!
Tot nu toe bevalt mijn tijd hier heel erg !! Dit is alweer mijn laatste week stage. Ik heb al veel mogen zien en doen op deze afdeling, zo heb ik heel veel in de bovenste buitenste bilkwadrant geprikt Veel infusen mogen zetten en veel mogen injecteren, eindelijk ! Verder heb ik ook mee mogen kijken bij een keizersnede! Erg interessant om te zien.
Op deze afdeling word ik ook echt meegenomen met collega’s en praten ze uit zichzelf tegen mij, dit was op neonatologie echt wel een ander verhaal. Gelukkig mag ik de laatste maand op emergencia stage lopen. Monica loopt hier ook stage, dus we kunnen elkaar goed motiveren en helpen als we er niet uit komen, het Spaans is soms nog best lastig, al helemaal het doktershandschrift waarop staat wat de patiënt nodig heeft.

Verder zijn de weekenden erg leuk hier, zo ben ik in de tussentijd ook eindelijk naar de treehouse geweest. Dit is een soort discotheek middenin de jungle. Prachtige plek om hier een feestje te vieren natuurlijk. Twee taxi’s delen met twaalf mensen, alles kan in Nicaragua. De terugweg toch maar op de jeep. Gelukkig zat ik in de auto, want het regende pijpenstelen. Het regenseizoen is namelijk begonnen. Het landschap is trouwens een wereld van verschil, alles wat eerst droog en niet echt kleurrijk was, is heel mooi groen nu.
Het weekend van mijn verjaardag zijn we met de groep naar Léon gegaan. We gingen uiteindelijk met een stuk of 12 mensen, erg gezellig. Die vrijdagavond hadden we een korte karaoke avond, uit volle borst ‘Brabant’ meegezongen, de Nica’s keken ons een beetje stom aan, maar we kregen wel een groot applaus. Door naar de drankjes! Er was een kroeg waar de dames de eerste cocktail gratis kregen, erg gevaarlijk natuurlijk, want voor ik het wist had ik er 4 op, maar het was een erg gezellige avond. Die zaterdag zijn we lekker naar het strand geweest en hebben we de dag afgesloten met een hapje en een drankje, aftellen tot het 00:00 was en toen zong iedereen in volle borst voor mij. Nog even met huis gebeld voor mijn verjaardag en toen naar bed, want die zondag zijn we wezen Vulcano Boarden. Dit keer ging ik zo veel sneller dan de eerste keer, ik vond het nog enger, maar het was nog leuker, het geeft echt een adrenaline kick.
Inmiddels is het alweer mijn laatste week in Nicaragua. Daarom hebben we afgelopen vrijdag een afscheids-verjaardagsfeestje gegeven met wat meiden. Erg gezellig, maar toch gek, een half jaar geleden gaf ik mijn afscheidsfeestje in Nederland.
Aanstaande woensdag heb ik mijn laatste stagedag, want in de avond komen pap, David en Dana, super veel zin om hun te zien natuurlijk ! Helaas hebben we maar een paar dagen samen, want zondag ga ik met Monica naar Costa Rica, om daar rond te trekken met Ruben en Kim.
Nog even genieten van dit prachtige land, met de chaos, de bus volproppen, de man die de mensen letterlijk binnenhaalt, het geld ophaalt en roept waar de bus heen gaat. Paarden en koeien op de weg, stieren voor de wagen, een paard voor de wagen, krottenhuisjes, de schommelstoelen die de hele dag bezet zijn omdat mensen hier zo weinig doen. Het leven dat hier altijd maar doorgaat, de eeuwige muziek, het vuurwerk, de ijsmannetjes op de fiets met hun belletjes, de ‘fresco’ vrouwtjes met vers sap wat ze elke 5 seconden roepen, de eeuwige zweetsnor die je hier hebt, de vriendelijke en altijd vrolijke mensen. Ik zou hier niet kunnen wonen, maar wat ben ik blij dat ik dit heb mee mogen maken.

Liefs Josefina